Heilige ibis

Wat ik niet goed begrijp is dat, wanneer je als vogel gewend bent om in zwoelere temperaturen te leven, je niet op de vleugelen gaat en richting een warmer thuisland vliegt. Dat doet de heilige ibis (Threskiornis aethiopicus) dus niet en daarom wordt deze waadvogel hier als een exoot gezien.

Een volwassen exemplaar van de heilige ibis haalt een hoogte van circa 70 centimeter. Zijn vleugeldek is geheel wit van kleur met zwarte uiteinden aan de witte vleugelveren. Zijn kale kop en nek, zijn gekromde snavel en zijn poten zijn ook zwart.
Een heilige ibis leefde in vroeger tijden in Egypte waar hij als een heilige vogel werd vereerd. Hij werd daar gezien als een symbool van de machtige god Thoth, er werd gezegd dat hij slangen op afstand wist te houden (hij at ze soms op) en er werd gedacht dat vliegen, die de pest konden brengen, direct zouden sterven als een heilige ibis werd geofferd. Wat niet zo slim was omdat ook insecten op het menu van deze vogels staan. Ondertussen zijn er kennelijk zoveel epidemieën in Egypte geweest dat de heilige ibis daar is uitgestorven. In het wild leven er nog kolonies in zuidelijk Afrika, Madagaskar en een kleine zuidelijk Irak.

Dat de heilige ibis hier in Europa rondhangt is het resultaat van een grootschalige introductie in Frankrijk. In de zeventiger jaren van de vorige eeuw was het een tijdje mode om heilige ibissen te kweken in dierentuinen en die vogels vrij te laten rondvliegen. Er ontsnapte nogal eens een exemplaar en die verwilderden al snel. Daardoor zijn er ondertussen nieuwe en levensvatbare kolonies ontstaan in Spanje, Italië en vooral Frankrijk.

In Nederland komen ook heilige ibissen in het wild voor. Het lastige van deze vogelsoort is dat één van de weinige soorten is die zich ook wel te goed doet aan eieren. Het is dus een ovivoor. Er is vastgesteld dat heilige ibissen regelmatig een oogje laten vallen op het legsel van meeuwen, maar ook op dat van beschermde soorten als ooievaars en lepelaars. Bovendien hebben heilige ibissen de neiging om hun nesten dicht bij elkaar in bomen te bouwen. Ze slopen bomen en andere nesten voor bouwmateriaal voor die nesten. Ook daarvan worden inheemse soorten al snel het slachtoffer. Al met al is dat een heel vervelende situatie omdat die vogels het slachtoffer worden van een soort die hier niet thuis hoort.

Omdat de heilige ibis niet al te veel eisen stelt aan zijn dieet kan hij in moeilijke tijden eenvoudig overschakelen naar het scharrelen in vuilnisbelten en mestvaalten. Daardoor kunnen die vogels allerlei ziektes onder de leden (of vleugels) krijgen.

[Fred de Vries]

No comments:

Post a Comment