Japanse hulst

Buxus (Buxus sempervirens) is een populaire heester. Ze is winterhard en goed bestand tegen snoeien en wordt daarom veel toegepast in tuinen. De populariteit van deze heester is echter tanende. Dit heeft ermee te maken dat de struik in toenemende mate wordt aangetast door allerlei ziekten en plagen, waaronder de oorspronkelijk uit Azië afkomstige buxusmot.
Vanwege deze aantastingen zijn kwekers op zoek gegaan naar wintergroene heesters die minder last hebben van allerlei kwalen en die zich net als buxus in allerlei vormen laten snoeien. De populairste en de meest op buxus lijkende vervanger is de Japanse hulst (Ilex crenata). Ik geef toe dat de soort nog niet in het bezit is van een officiele Nederlandse naam, maar in de handel wordt hij Japanse hulst genoemd.

De soort lijkt overigens totaal niet op onze inheemse hulst (Ilex aquifolium). De Engelse namen box-leaved holly en boxleaf holly zijn treffender en refereren aan de sterke gelijkenis met buxus. De Japanse hulst wordt ook als kant-en-klaar gesnoeid Bonsaiboompje uit Japan geïmporteerd.

De Japanse hulst is een altijdgroene struik of kleine boom die enkele meters hoog kan worden. Het oorspronkelijke verspreidingsgebied omvat het oosten van China, Taiwan, Korea en Japan. Binnen dit verspreidingsgebied komt de soort in verschillende variëteiten voor. De Japanse hulst heeft net als buxus stevige, donkergroene, kort gesteelde blaadjes, die ongeveer twee centimeter lang en één centimeter breed zijn. De Japanse hulst is van de buxus te onderscheiden doordat de blaadjes naar de top enigszins gekarteld-gezaagd zijn (buxus is gaafrandig). De Japanse hulst vormt kleine besjes (circa een halve centimeter in doorsnee) die bij rijpheid zwart zijn en door vogels gegeten worden. Buxus vormt doosvruchten met droge zaden die door mieren verspreid worden.

Sinds 2009 wordt melding gemaakt van verwildering van de Japanse hulst in Nederland. Een verband met de toegenomen aanplant als alternatief voor buxus lijkt voor de hand te liggen. Momenteel is de soort sporadisch al in heel Nederland gemeld. Het is niet altijd duidelijk of de planten zich spontaan vanuit tuinen verspreiden of als tuinafval gedumpt worden. Op sommige groeiplaatsen groeit de soort echter samen met andere, vaak uit tuinen verwilderende, besdragende soorten als hulst en laurierkers. Dit maakt het aannemelijk dat het hier gaat om spontane vestigingen uit zaden die door besetende vogels verspreid worden.

Of we met deze vervanger van buxus een nieuwe invasieve exoot hebben binnengehaald wordt door de natuur zelf beantwoord. In enkele Amerikaanse staten wordt de soort al als potentieel invasief beschouwd. Het is een goede zaak om de verdere verspreiding van de soort hier tegen te gaan in het kader van: voorkomen is beter dan genezen. Als altijdgroene soort is de Japanse hulst ook in de wintermaanden goed te herkennen.

Deze column is gebaseerd op een artikel in 'Kijk op Exoten' van Ruud Beringen & Edwin Dijkhuis (Floron).

No comments:

Post a Comment