Bruinkopdiksnavelmees

Een prachtige naam voor het spelen van 'galgje' is natuurlijk een vogelnaam als ‘bruinkopdiksnavelmees’. Jawel, de bruinkopdiksnavelmees (Paradoxornis webbianus) bestaat echt en is inheems in delen van Oost-Azië, van oostelijke streken van Rusland tot Vietnam. Hij bewoont daar in omgevingen met bos, struweel en moeras. Het is een zaadeter die in het broedseizoen ook insecten eet. De soort is standvogel, maar noordelijke ondersoorten kunnen zuidwaarts trekken.

De bruinkopdiksnavelmees is een klein opdondertje met een maximale lengte van zo’n 12.5 centimeter en een gewicht van 11 gram. Hij en zij zijn getooid met een warmbruin verendek. De borst lijkt soms roze-achtig tot gebroken wit van kleur

[Foto: David Blank]

De eerste waarnemingen buiten zijn normale habitat stammen uit 1996 toen deze vogel in Italië werd aangetroffen. Daar heeft hij zich weten te vestigen na het loslaten van zo’n 150 exemplaren. In Nederland is de bruinkopdiksnalvelmees voor het eerst aangetroffen in 1997 en wel in de Zuidelijke Peel nabij de Limburgse plaats Weert. Daar werden enkele jaren lang tot vijf exemplaren geteld, maar na 2006 lijkt deze soort weer verdwenen. In 2010 is echter een groep van tien vogels waargenomen op een drietal locaties. Ornithologen, een moeilijk woord voor vogelkenners, menen dat een dergelijk aantal vogel wel moet duiden op een succesvolle voortplanting.

Natuurlijk is het volstrekt onbekend hoe deze vogelsoort in Nederland terecht is gekomen. Officieel wordt gesteld dat de bruinkopdiksnavelmees niet als kooivogel gehouden wordt en dus niet uit volières ontsnapt kan zijn, maar kennelijk is er binnen de kooivogelwereld zoiets als een grijs of zwart circuit omdat deze soort wel degelijk op allerlei websites wordt aangeprezen als een kooivogel.

Als je goed zoekt dat ontdek je dat volièrehouders het vogeltje omschrijven als zeer levendig, maar dat ze tegelijkertijd ook vrij tam kunnen worden. Daarom wordt de bruinkopdiksnavelmees ook zeer geschikt geacht om als volièrevogel dienst te doen.

We weten ondertussen dat gevangen gehouden soorten – of het nu planten, dieren of insecten zijn – altijd de neiging hebben om te ontsnappen. Het zou mij niet verbazen dat deze zaadetende soort zijn buitenvolière met zijn sterke snavel zo weet vernielen dat hij af en toe weet te ontkomen aan zijn cipier.

Ook in 2013 zijn er al een aantal waarnemingen van de bruinkopdiksnavelmees geweest en dat betekent dat deze vogelsoort als een inburgerende exoot wordt gezien.

Overigens wordt soms, heel soms ook een familielid van de bruinkopdiksnavelmees, de grijskeeldiksnavelmees (paradoxornis alphonsianus) waargenomen. Die naam zou je eigenlijk ook moeten onthouden bij het spelen van ‘galgje’.