Blauwe hondstong

Hier in ons land is de veldhondstong (Cynoglossum officinale) een zeldzame verschijning geworden. In Nederland is hij tegenwoordig beperkt tot de duinen en de Waddeneilanden vormen de natuurlijke grens van zijn areaal. Meer landinwaarts waren er vroeger nogal wat groeiplaatsen op dijken in Zeeland, maar ook langs de rivieren is de veldhondstong geheel verdwenen. Als we een reden voor deze achteruitgang willen zoeken, dan dienen we de schapen de schuld te geven. De nootjes van de veldhondtong zijn klitvruchten en waren eigenlijk afhankelijk van grazende schapen. Als de begrazing gestaakt wordt is het gedaan met de veldhondstong.
[Veldhondstong]
Een Mediterraan broertje van de veldhondstong is de blauwe hondstong (Cynoglossum creticum). Zijn natuurlijke domein strekt zich uit over de kusten van de gehele Middellandse Zee, inclusief vrijwel alle eilanden.

Terwijl onze inheemse veldhondstong in het voorjaar met prachtige dieppaarse bloemen bloeit, doet de blauwe hondstong daar niet voor onder met zeer aantrekkelijke fletsblauwe tot violette exemplaren.
[Blauwe hondstong]
Heel af en toe treffen oplettende wandelaars een blauwe hondstong aan. Mocht je je afvragen hoe deze soort die lange reis van het zonnige zuiden naar het koelere noorden heeft afgelegd dan is ook deze keer het antwoord: schapen en toerisme. Ook de nootjes van de blauwe hondstong blijven aan schapenvachten klitten. Het kán dus zijn dat ze via de handel in schapenvachten in onze contreien terecht zijn gekomen, maar de meest voor de hand liggende oorzaak is uiteraard het toerisme. De nootjes blijven aan kleding en autobanden plakken en reizen zo ongemerkt mee naar Nederland.

Hier is de blauwe hondstong zeer zeldzaam, mede door de lagere temperaturen en de afwijkende ondergrond. Maar als deze soort dezelfde omstandigheden treft als in diens thuislanden, dan is hij in staat om uit te groeien tot een invasieve soort. Vraag maar aan de autoriteiten van de Amerikaanse staten Texas en Missouri.

No comments:

Post a Comment