Waterteunisbloem


De waterteunisbloem (Ludwigia grandiflora) is inderdaad onderdeel van de grotere teunisbloemfamilie (Onagraceae) en heeft in Nederland een heel zeldzaam broertje, het waterlepeltje (Ludwigia palustris). De waterteunisbloem leeft van nature in grote delen van Zuid-Amerika en in de Amerikaanse staat Florida. Het heeft dus een in twee delen verbrokkeld natuurlijk verspreidingsgebied. Je kunt daar een hele ingewikkelde en wetenschappelijk verantwoorde verhandeling over houden hoe zoiets in de natuur mogelijk is, maar het meest waarschijnlijke is dat hij in Florida als exoot is ingevoerd.

De waterteunisbloem is een waterplant drijvende uitlopers, die meterslang op of net onder het wateroppervlakte groeien. Op die stengels groeien diverse zijscheuten omhoog met daarop de gele bloemen. De bladeren van het in het water liggende deel zijn eirond, terwijl die van de bloeiende scheuten weer lancetvormig zijn. De waterteunisbloem houdt van de zon en wil graag zijn leven slijten in langzaam stromend water of in stilstaand, voedselrijk, helder water.
Nu zijn de zomers en winters in ons kikkerlandje natuurlijk in veel gevallen niet zo geweldig zonnig en dus moet je je weer afvragen hoe het mogelijk is dat de waterteunisbloem in Nederland terecht is gekomen. Dat probleem is ook deze keer weer eenvoudig op te lossen want niet zo snuggere eigenaren van vijvers vonden het zo'n leuke plant dat ze hem weer eens gedachtenloos in hun vijver hebben gegooid. De waterteunisbloem groeide vervolgens als kool en daarna moest de vijver geschoond worden van de overtollige aangroei.

Omdat zelfs het kleinste stukje van de stengels en wortels de eigenschap hebben om tot een nieuwe plant uit te groeien is het duidelijk dat het een kwestie van tijd was voordat ook deze exoot in het oppervlaktewater terecht zou komen. Ondertussen is hij in diverse West-Europese landen een plaag aan het worden doordat kanalen, vijver en poelen in korte tijd volledig overwoekerd kunnen raken door de snelle en ongebreidelde groei van de waterteunisbloem. Uiteindelijk verstoort de waterteunisbloem het aquatisch milieu zodanig dat er door zuurstofgebrek grote sterfte zal optreden bij waterplanten en vissen. Wat rest is een dode plas, poel of vijver.

Het is niet precies duidelijk wat aan de opmars van de waterteunisbloem gedaan kan worden. Bestrijding met gif heeft negatieve gevolgen voor alle andere levende wezens die op en onder het wateroppervlakte leven. Mechanische bestrijding lukt ook niet omdat dan weer delen van wortels en stengels achterblijven en weer uit zullen groeien tot volwaardige waterteunisbloemen.

Opnieuw heeft de regering nauwelijks daadkrachtig gereageerd: er is een convenant gesloten waarbij afgesproken is dat, onder andere, de waterteunisbloem niet meer aan consumenten wordt verkocht.

No comments:

Post a Comment