Waterhyacint

De waterhyacint (Eichhornia crassipes) is een waterplant, die inheems is in de tropische gebieden in het stroomgebied van de Zuid-Amerikaanse Amazone. Hij heeft nogal een lange reis achter de rug voordat hij onze flora het leven zuur ging maken. Overal waar hij zich heeft gevestigd was men uiteindelijk niet al te blij met hem.
Dat hij zijn favoriet leefgebied in Zuid-Amerika heeft verlaten is een handeling waarvoor we de Belgen de schuld kunnen geven. België was natuurlijk in de moderne geschiedenis nooit een echt land geweest en werd pas in 1830 zelfstandig toen het zich losweekte van Nederland. En bij een echt land hoorden in die tijd ook koloniën want anders hoorde je er niet echt bij als Europees land. De Belgen gingen dus op jacht naar stukken aarde waar niemand echt veel aandacht aan had besteed omdat ze het domweg niet wilden hebben. Het nieuwe Belgische koninkrijk was echter maar wat trots dat ze een aantal stukken land in Donker Afrika konden bemachtigen. Dat werden later vervelende landen als Congo, Rwanda en Burundi.

De Belgen probeerden hun treurige verblijf wat op te leuken met wat fleurige bloemen en daarom introduceerden ze de waterhyacint. Die waterplant wist wel raad met die ongebreidelde vrijheid zonder enige natuurlijke vijand. Al snel overwoekerde de waterhyacint alle waterplassen en meren. Daar waar de waterhyacint groeide, groeide niets anders. Het belemmerde de visvangst en kon zelfs havens voor schepen onbereikbaar maken. Als er teveel van waren, stierven ze locaal door zuurstofgebrek grotendeels af wat een vreselijke stank van rottende vegetatie oplevert.

In 1988 bereikte de waterhyacint het Victoriameer, een gigantisch meer in Centraal Afrika, dat ingeklemd ligt tussen Tanzania, Oeganda en Kenia. Dat meer wordt ook al geteisterd door een andere exoot, de nijlbaars (Lates niloticus), die daarin door een bioloog in de jaren 50 van de vorige eeuw werd uitgezet. Het gevolg was dat er niets meer van de rijke biotoop over is omdat die nijlbaars een allesvretende roofvis bleek te zijn. Als hij alles op had gegeten was hij soms twee meter lang en 200 kilo zwaar. Daarna begon de nijlbaars gewoon aan soortgenoten.

De waterhyacint komt nu ook al in Nederland voor en dat hebben we te danken aan onnozele vaderlandse vijvereigenaren, die hem in het oppervlaktewater hebben geloosd nadat de plant hun aquarium had overwoekerd. Wat moeten we in godsnaam met zo'n waterplant? Omdat hij zo vreselijk snel groeit, wordt er in Afrika intussen onderzoek gedaan om te kijken of hij als biobrandstof kan dienen.

Gelukkig houdt hij niet van vorst en ook niet van brak of zout water. Mischien is dát onze redding.

No comments:

Post a Comment