De vruchten van de zwarte moerbei zijn bolvormige steenvruchten die qua uiterlijk iets van een framboos hebben. Zoals zo veel vruchten beginnen ze hun leven groen, maar verkleuren over een periode van een week of vier via oranjerood naar een dieprode kleur. De vruchten zijn eetbaar en hebben een heerlijk zoete smaak. Ze worden algemeen beschouwd als de lekkerste moerbeisoort. Het probleem is wel dat je de geplukte moerbeien eigenlijk direct vanaf de boom dient op te eten omdat de vruchten zo kwetsbaar zijn. Je kunt er ook een heerlijke zoete wijn van maken.
[Foto: Sten Porse] |
De zwarte moerbei is al in het begin van de zestiende eeuw in Engeland aangeplant in de hoop dat het voedsel zou opleveren voor de zijdeworm en daardoor dus zijde zou aanmaken. Hoewel veel exemplaren op last van Koning James I (1566-1625) zijn geïmporteerd, bleek achteraf dat de zijdeworm toch liever de bladeren van de witte moerbei (Morus alba) had. Maar de witte moerbei wilde maar niet goed groeien in het Britse klimaat.
In Nederland wordt de zwarte moerbei met enige regelmaat in het wild aangetroffen. Kenners geloven dat de jonge zwarte moerbei niet winterhard is en bij temperaturen onder de 12 graden zal bezwijken. Oudere exemplaren zijn echter een stuk weerbaarder, maar men meent toch dat er geen reden tot zorg is wanneer er een exemplaar in onze fauna wordt ontdekt. Door de opwarming van de aarde zullen strenge winter echter steeds minder gaan voorkomen, maar men wil ook nog wel eens vergeten dat in een bosrijke omgeving de vegetatie elkaar iets beschermt tegen strenge vorst. Met andere woorden: reken er maar op dat de zwarte moerbei het in ons land best zal kunnen uithouden.
Hoe is die zwarte moerbei in ons land terechtgekomen, is een goede vraag. De zwarte moerbei is simpelweg bij tuincentra te koop en daarom is het waarschijnlijk dat de vruchten door vogels zijn opgegeten en later de zaadjes hebben uitgepoept.
No comments:
Post a Comment