Rivierkreeftenpest

We mopperen veel op de invasieve exoten die onze natuur de laatste jaren komen bevolken. Vaak heeft menselijk ingrijpen die introductie zelf op zijn geweten, maar we zouden het probleem ook eens van een andere kant kunnen bekijken.

De planeet Aarde is continu onderhevig aan veranderingen in levensvormen. Dan weer heerst die soort en dan weer een andere. Soorten sterven uit, soorten veranderen. Stel dat Darwin gelijk heeft en dat de door de mens verspreide soorten het zelf maar moeten uitvechten. Survival of the fittest in zijn puurste vorm.
[Foto: rivierkeeft.wordpress.com]
Een voorbeeld kan dit inzicht duidelijk maken. De Europese rivierkreeft (Astacus astacus) heeft het moeilijk in ons land en iedereen maakt zich druk over de opmars van allerlei exotische rivierkreeften. Zie bijvoorbeeld de Everglades moeraskreeft (Procambarus fallax) of de Californische rivierkreeft (Pacifastacus leniusculus). De voorstanders van onze ongerepte natuur maken zich sterk om al deze rivierkreeftjes het leven zo zuur mogelijk te maken. De EU heeft een vijftal soorten rivierkreeft zelfs op haar officiële dodenlijst gezet, waardoor lagere overheden meertjes en poeltjes moeten leegbaggeren als er een familie uitheemse rivierkreeftjes zijn intrek in heeft genomen.

Die nieuwe soorten zouden het leven van de (beschermde) Europese rivierkreeft zo moeilijk maken dat deze onze bescherming nodig zou hebben. De waarheid is iets anders: al rond 1870 dook plotseling de rivierkreeftenpest op. Dat is een ziektebeeld dat veroorzaakt wordt door een infectie met Aphanomyces astaci, een in het water levende schimmel. Opmerkelijk is dat de schimmel in strengere winters zelf sterft en dus hier eigenlijk niet thuis lijkt te horen.
De rivierkreeftenpest arriveerde al in 1859 in Europa en werd in Italië voor het eerst waargenomen toen Europese rivierkreeften daar plots veelvuldig het loodje legden. Men denkt dat de schimmel is meegereisd met uit Noord-Amerika geïmporteerde rivierkreeften. De Europese rivierkreeften hadden geen resistentie tegen deze ziekteverwekker en hun aantallen daalden dramatisch. Honderdvijftig jaar later heeft de Europese rivierkreeft nog steeds geen resistentie ontwikkeld en dat maakt hem een beetje een sukkel in de ogen van de evolutieleer van Charles Darwin.

Want als jij niet evolueert en je concurrentie wel dan moet je die concurrentie niet gaan uitroeien, maar die zou je eigenlijk moeten gaan koesteren. Bovendien zouden deze nieuwe rivierkreeftjes onze vaderlandse economie een aardige opsteker kunnen geven. Het blijft natuurlijk vreemd dat ze in Europa gearriveerd zijn omdat ze zo heerlijk smaken, maar dat Europese ambtenaren ze als hun doodsvijanden zien.

De bestrijding van deze 'vijand' kost veel geld en er is een hele keten verzonnen om die bestrijding in goede banen te leiden. Laat die 'subsidieslurpers' nu eens een stapje terug doen en laat de commercie gewoon zijn gang gaan.

No comments:

Post a Comment