Rhododendron

Wereldwijd komen zo’n 700 verschillende soorten rhododendrons voor. We kunnen ze aantreffen vanaf de bijna permanent bevroren bodem van Siberië tot aan in bomen groeiende soorten in tropisch Nieuw Guinea. Sommigen blijven erg klein en worden soms niet groter dan een 15 centimeter, terwijl andere wilde rhododendrons tot bomen van wel 20 meter hoog kunnen uitgroeien. Zowel bloemen als blad van sommige rhododendrons geuren buitengewoon verfijnd. De (pontische) rhodondrendron (Rhododendron ponticum) is inheems in zuidelijk Europa, maar wordt hier veel aangeplant vanwege zijn mooie bloemen en we weten allemaal wat dat tot gevolg kan hebben.

De struik komt in vele Noordwest-Europese landen verwilderd voor. Hij heeft een voorkeur voor zandgronden, maar dat weerhoudt de rhododendron er niet van om zich ook op andere ondergronden te vestigen. Deze plant plant zich voort middels door vogels verspreide zaden en vegetatief doordat takken, die de grond bereiken, wortels gaan ontwikkelen.
De (pontische) rhododendron kan een hoogte bereiken van een meter of vier. Het grote probleem ontstaat echter wanneer zo’n enkele struik zich ongebreideld kan voortplanten: er kan een bijkans ondoordringbare cluster van dikke takken ontstaan die alles wat groeit en bloeit kan verstikken.

Uit Ierland is een voorbeeld van een dergelijke verwoestende groei bekend. Rhododendron had zelfs de bestaande paden zodanig overwoekerd dat deze niet meer als zodanig herkenbaar waren. Daar duurde het uren voordat hulpverleners zich een weg door een 400 meter dik oerwoud van takken hadden gekapt om enkele verdwaalde toeristen te kunnen bereiken.

De bladeren van de rhododendron zijn giftig voor grazend vee en de nectar is zeer giftig door de daarin voorkomende grayanotoxinen. Vergiftigingsverschijnselen treden op tot twee uur na het eten van de honing en uiten zich in kwijlen, tranende ogen en een loopneus, tintelingen in vingers en tenen, hoofdpijn, misselijkheid, overgeven, maagpijnen, het afnemen van de hartslag tot 50 slagen per minuut, verlies van energie en een algeheel gevoel van zwakte, depressie, diarree, en bij een ernstige vergiftiging zelfs tot problemen met de ademhaling, bewusteloosheid, voortschrijdende verlamming van armen en benen en coma. Het voordeel is echter dat het menselijk lichaam wel in staat is om de gifstoffen redelijk snel af te breken, maar de problemen zullen toch wel een uur of zes aanhouden.

Het wordt dus tijd dat mensen zich eens gaan realiseren dat het aanplanten van een tuinplant om zijn aantrekkelijk gevormde of gekleurde bloemen niet altijd een goed idee is. Mijn idee: kappen (met) die handel.

No comments:

Post a Comment