Olifantsgras

Wat gaat er door je hoofd als je kreten als ‘duurzame gebiedsontwikkeling’ en ‘biobased economy’ hoort of leest? Dat moet toch wel goed zijn voor het milieu en de toekomst van ons land. Wat je altijd moet onthouden is dat dit soort zaken ook heel eenvoudig misbruikt kunnen worden door onderzoekers, ambtenaren of mensen die veel geld aan de horizon zien.

De bovenstaande kreten worden gebruikt om aan te tonen dat het grootschalig aanplanten van olifantsgras (Miscanthus sinensis) een goed idee zou zijn. Het veronderstelde grote voordeel van olifantsgras is dat het een grote ‘biomassaproductie’ heeft en dat is een wetenschappelijke of ambtelijke term voor ‘het groeit allemachtig snel’. Olifantsgras is daardoor een perfecte kandidaat om braakliggende landbouwgronden mee in te zaaien want het kan dienen als veevoer, energiegewas voor de productie van bio-ethanol of als grondstof voor allerhande natuurlijke materialen.

[Foto: miya.m]

Olifantsgras is een grassoort uit de familie Poaceae en is inheems in delen van oostelijk Azië, iets wat zijn wetenschappelijke soortnaam sinensis ('uit China') ook al aangeeft. Geen idee waarom men deze grassoort de naam olifantsgras heeft gegeven, want daar waar olifantsgras groeit, leven geen olifanten. En andersom. Veel beter zou een naam als Chinees zilvergras, de vertaling van zijn gangbare Engelse naam, kunnen zijn, maar ook de suggestieve naam ‘prachtriet’ wordt hier en daar al gebruikt. Olifantsgras groeit in een jaar of twee naar zijn maximale hoogte van vier meter, al zal hij dat hier niet zo snel bereiken.

Ondertussen zijn er plannen om olifantsgras grootschalig nabij Schiphol aan te planten omdat men gelooft dat het ganzen uit de buurt van het vliegveld kan houden. Ganzen zijn graseters, maar houden niet van het taaie olifantsgras en de verwachting is dus dat ze hun heil elders zullen gaan zoeken.

Maar wat ook zijn heil elders gaat zoeken is het olifantsgras zelf. In Noord Amerika staat hij al bekend als een vervelende invasive species en als olifantsgras dat aan de overzijde van de Atlantische Oceaan kan doen, dan kan hij dat vast en zeker hier ook. Die veronderstelling klopt precies want plantenliefhebbers ontdekken steeds vaker verwilderde exemplaren van dat olifantsgras in onze natuur.

Nu proberen belanghebbenden ons gerust te stellen met de mededeling dat de kans op ontsnapping en verwildering sterk gereduceerd kan worden met bepaalde hybriden van olifantsgras. Maar jij en ik weten ondertussen wel dat we dit soort kreten niet moeten geloven. De natuur wint het uiteindelijk altijd van de mens en dan hebben we er later weer eens spijt van dat we zo stom zijn geweest om een exoot te introduceren.