Zilverkruiskruid

Ik heb al eerder geschreven over enkele kruiskruidigen. Zo passeerden jakobskruiskruid, klein kruiskruid en duinkruiskruid al de revue. Deze keer is het de beurt aan zilverkruiskruid (Jacobaea maritima). Zilverkruiskruid noemt de kusten van vrijwel alle landen rondom de Middellandse Zee zijn thuishaven. Dit kruiskruid houdt van een wat rotsige ondergrond om zijn wortels in te planten en dat betekent dat de zanderige kusten van landen die aan het noordelijk deel van de Sahara grenzen niet meedoen voor het zilverkruiskruid.

In zijn thuislanden kan zilverkruiskruid een hoogte van een meter bereiken. Zijn stelen zijn stijf en houtachtig aan de onderzijde en de lange bladeren van deze plant zijn bedekt met lange, grijswitte tot geheel witte haren. Zoals de meeste kruiskruidige bloeit hij met aantrekkelijke gele bloemetjes.
[Foto: Tegerent]
Ondanks zijn kennelijk warmteminnende aard is ook zilverkruiskruid aan het reizen geslagen en wordt hij hier in Nederland sporadisch in het wild aangetroffen. De reden hiervan is dat zilverkruiskruid in het bezit is die grijswitte tot geheel witte bladeren. Om dit wat op te leuken noemt men dit maar zilverkleurig in de hoop dat de kopers in de rij zullen staan. Zilverkruiskruid is dus met enig satanisch plezier in een pot met aarde is gestopt om onze huiskamers te versieren. Zoals we al zo vaak opgemerkt hebben is de natuur gehecht aan vrijheid en ook zilverkruiskruid heeft de stap naar de vrijheid gewaagd. Hij wordt nu met enige regelmaat in het wild aangetroffen. Ondanks het feit dat hij in een Mediterrane omgeving het best tot zijn recht zal komen is het toch een robuuste plant, die ook de wisselvallige Nederlandse winters kan overleven.

Opnieuw is onze vaderlandse flora verrijkt met een nieuw lid en dat is in dit geval ook geen goed idee geweest. Hoe aantrekkelijk zilverkruiskruid er ook uitziet, ook deze plant is een wolf in schaapskleren want, zoals alle kruiskruiden, is deze variant ook giftig vanwege de aanwezigheid van pyrrolizidine-alkaloïde. Dit is een toxine, die de lever van mens en dier aantast.

 Toch is het probleem minder groot als de meeste mensen denken want die vervelende pyrrolizidine-alkaloïde komt in de plant in een niet-giftige vorm voor. Pas bij het verteren wordt deze stof zodanig veranderd dat het giftig wordt.

Ook in Nederland houdt zilverkruiskruid van een stevige ondergrond. Meestal kun je hem aantreffen in de wat ziltige grond tussen basaltblokken in dijklichamen aan de kust, maar ook tussen de stenen en tegels van een straat wordt hij soms aangetroffen. Winters strooizout zorgt dan voor zijn zoutbehoefte.

No comments:

Post a Comment