Klein zeegras

Stel dat een soort door veranderde omstandigheden hier in Nederland is uitgestorven. Als we deze soort vervolgens weer kunstmatig herintroduceren in ons land, noemen we hem dan een exotische soort of blijft het een inheemse soort? Het antwoord is van belang voor het klein zeegras (Zostera noltii). Zeegrassen – jawel, er is ook groot zeegras (Zostera marina) – zijn de enige vaatplanten in Noordwest-Europa die in brak en zout water groeien. De lengte van klein zeegras ligt tussen de 10 tot 25 centimeter.

Ooit lagen er in de Waddenzee uitgestrekte velden met klein zeegras en de arme bevolking van de Waddeneilanden wist dat zeegras goed te gebruiken. Het werd al eeuwenlang gebruikt als dijkversteviging, maar ook was het in gebruik als vulling voor matrassen en kussens.
Toen werd in 1927 de Afsluitdijk aangelegd en daardoor veranderden in de Waddenzee de stromingen van de getijden. Vervolgens zorgden fosfaten uit wasmiddelen dat de waterkwaliteit verder afnam. Het klein zeegras verzwakte en werd kwetsbaar voor schimmelinfecties. Uiteindelijk stierf de soort uit. Hoewel de waterkwaliteit ondertussen sterk is verbeterd, keerde het klein zeegras niet terug. Dat was jammer omdat zeegrassen een goede beschutting en voedsel vormen voor vele jonge vis- en schaaldieren. Ook leggen sommige vissoorten er hun eitjes op. Verder houdt zeegras het slib goed vast en dat is van groot belang voor de vele mossel- en oesterpercelen in de Waddenzee.

Dus, zo dacht de Waddenvereniging een tijdje geleden, zou het niet een goed idee zijn om het klein zeegras opnieuw in het Nederlandse deel van de Waddenzee te herintroduceren? Na lang nadenken werd besloten om naar het Duitse Waddeneiland Sylt af te reizen en daar klein zeegras te oogsten. Tegen het einde van de zomer laten de stengels van nature los, waardoor ze gaan drijven om hun zaden te verspreiden. Daarna werden de stengels met hun zaden getransplanteerd naar drie zorgvuldig uitgekozen locaties. En toen begon het wachten.

Een jaar later bleek het klein zeegras zich op alle locaties te hebben gevestigd, ondanks zware stormen en ander natuurgeweld. Volgens de Waddenvereniging groeit het in ons deel van de Waddenzee zelfs beter dan in het Duitse, mogelijk omdat we hier meer ons best hebben gedaan om de waterkwaliteit te verbeteren.

Diezelfde Waddenvereniging is pertinent tegen ieder menselijk ingrijpen in de natuur van de Waddenzee omdat het een belangrijk Werelderfgoed is. Geen wonder dat ze tegen windmolens, gas- en zoutboringen en afvalverbrandingsovens zijn, maar is de herintroductie van het klein zeegras eigenlijk ook geen ingrijpen in diezelfde natuur? Ik snap het wel. Het helpt de diversiteit van het Wad beschermen.

No comments:

Post a Comment