Grasmussen

De woestijngrasmus (Curruca nana) is een kleine, behoorlijk vocale insecteneter. Zijn broedgebied omvat de woestijnen van Centraal- en West-Azië en het uiterste oosten van Europa. Anders gezegd: het gebied van de Wolga-delta in het oosten tot het westelijke Binnen-Mongolië in China). De soort broedt in savannes, halfwoestijnen en droge steppeomgevingen, zolang er maar struiken waarin het nest kan worden opgebouwd. Er worden 4 tot 6 eieren gelegd.

[Woestijngrasmus]

In de winterperiode migreert deze soort naar vergelijkbare habitats in Zuidwest-Azië (de woestijnen van het Arabische schiereiland tot het noordwesten van India) en het uiterste noordoosten van Afrika (kustgebieden van de Rode Zee).

Nog niet zo lang geleden werd de woestijngrasmus als als dezelfde soort gezien als de Afrikaanse Woestijngrasmus (Curruca deserti), maar nieuwe inzichten hebben geleid tot het besluit om beide grasmussen als aparte soorten te zien.

[Afrikaanse woestijngrasmus]

De woestijngrasmus is een kleine vogel. Alleen de Afrikaanse Woestijngrasmus is nog een stukje bescheidener van formaat. De woestijngrasmus is ongeveer twaalf centimeter lang van snavel tot staart. De geslachten zijn bijna identiek van kleur, licht grijsbruin van boven met bruinere vleugels en staart, en witachtig van onderen. De snavel en poten zijn geelachtig en het oog heeft een gele iris.

Net als al zijn verwanten is het een insecteneter, maar zal ook wel kleine bessen eten. In tegenstelling tot de meeste andere zangers, voedt de woestijngrasmus zich gewoonlijk op de grond.

Diens zang is een kenmerkende jingle die vaak wordt gegeven met een mix van heldere en hardere tonen.

Het blijkt er op dat Nederland een soort paradijs voor woestijngrasmussen aan het worden is, want zowel de woestijngrasmus als de Afrikaanse Woestijngrasmus worden hier in toenemende mate aangetroffen.

Omdat de Afrikaanse Woestijngrasmus, in tegenstelling tot zijn oostelijke tegenhanger, de Woestijngrasmus, niet bekend staat om diens grote trekbewegingen – het is vooral een standvogel – was het verschijnen in Nederland nauwelijks te verwachten. Toch zijn er wel eerder wat Europese waarnemingen gedaan: in Italië en op Madeira, en ook op de Kaapverdische Eilanden.