Het erwtencysteaaltje werd voor het eerst ontdekt in 1890 nabij de Duitse plaats Göttingen (waarvan zijn specifieke wetenschappelijke soortnaam goettingiana is afgeleid) en het zal dus geen verbazing wekken dat deze ziekteverwekker ook in ons land voorkomt.
Cysteaaltjes hebben de vervelende gewoonte om holtes (de cystes) in wortels van planten te boren en daarin de eitjes te leggen. Hoewel de aaltjes maar piepklein zijn (130 µm ofwel 0.13 mm) kunnen ze een plant totaal verwoesten door hun grote aantallen. Zoals de Engelsen zeggen is er strength in numbers. Eentje is niet zo erg, maar duizenden kunnen één enkele erwtenplant laten afsterven. Denk aan miljarden per veld en je snapt dat een akkerbouwer behoorlijk in de problemen zal zitten.
Uiteraard heeft het ertencysteaaltje het niet alleen gemunt op erwtenplanten, maar kan hij ook overleven en zich vermeerderen op veldbonen, tuinbonen en wikke. Het erwtencysteaaltje komt tegenwoordig wijdverspreid voor in Europa en het Middellandse Zeegebied. Pas recent is gebleken dat dit aaltje ook de Verenigde Staten heeft bereikt.
De Landbouwuniversiteit van Wageningen heeft onderzoek gedaan naar de mogelijke bestrijding van deze pestkop, maar de resultaten zijn niet echt hoopgevend. Zij adviseren bij besmetting met erwtencystenaaltjes een ruime rotatie van één op zeven jaar of ruimer. Ze noemen het de enige oplossing. In deze jaren kunnen op dat perceel uiteraard ook geen andere waardplanten als veldbonen, tuinbonen en wikke worden geteeld omdat deze gewassen ook zeer gevoelig zijn voor deze ziekteverwekker.
No comments:
Post a Comment